Ze gaan van je houden, als je het voor jezelf kunt houden.

Je weet er zoveel vanaf, dat je er alles over wil delen. En dus klets je door. Tot zelfs jij niet meer kan. Tot het niemand nog wat kan schelen.

Hij is zo van slag, voelt zich zo ongehoord. En dus laat jij jouw wijsheid horen. Tot ook jij het contact met hem bent verloren.

Je lijkt zo relevant, dat iedereen je zou moeten kennen. En dus maak je jezelf zo immens, dat niemand zich nog met jou kan verbinden, als mens.

Want als het leven intens wordt,
willen we vaak alles geven.

En daarmee vaak onopgemerkt,
de menselijke verbinding opgeven.

Dus hoe zou het zijn, om datgene wat we het meest willen uitdragen, meer in onszelf leren dragen?

En hoe zou het zijn, om degene waar we het meest van houden, meer voor onszelf te houden?

En hoe zou het zijn, om op momenten die er werkelijk toe doen, niet te doen maar te zijn?