Wie het schip ingaat, moet aan boord blijven.

Het moest de reis van hun leven worden. Een tocht van 20 dagen beginnend in Kaapstad, eindigend in Rio de Janeiro. Qua weer kon het nog net. Op die zonnige 14e september van 1968.

Drie dagen vierden jong en oud feest aan boord. Er werd drank vergoten, klaverjassen gespeeld en sterren gekeken tot voorbij middernacht. Een uur later, in de nacht van dag 3 op 4 ging het daarentegen totaal mis.

Er bleek een lekkage te zijn in de machinekamer. En net zoals op de Titanic was maar de helft van passagiers ingelicht. Al snel ging het water aan boord als een lopend vuurtje. En velen van hen raakten totaal in paniek.

Terwijl het schip langzaam zonk en de hulp uitbleef gebeurde er iets wat op het eerste oog onverklaarbaar leek. Bijna alle jongeren sprongen overboord, terwijl bijna alle ouderen aan dek bleven.

En terwijl de seconden op de klok weg tikten gebeurde er nog iets opmerkelijks. Ineens dook er uit de mist hulp op. Iedereen aan boord werd gered! Anders liep het af met de jongeren die waren gesprongen. Zij waren massaal verdronken…

Dus waarom sprongen de jongeren en hielden juist de ouderen vertrouwen? Omdat de oudere generatie meer had meegemaakt. Ze hadden voor hogere waters gestaan in hun leven.

En wat kunnen wij ondernemers leren van deze schipbreuk?

Ook wij ondernemers hoeven bij tegenslag niet overboord te springen.

Juist door bij tegenslag op ons vlaggenschip te blijven tonen we ons kapiteinschap. Juist door te varen op wat ons drijft, voorkomen we dat we zinken. Juist door te ankeren zal de tijd het getij wel keren.

Salud,
Eddy