Als je jezelf teveel repareert, ga je stuk.

Ook ik vergeet weleens dat persoonlijke ontwikkeling het doel niet was. Wanneer ik kijk hoeveel minuten ik heb gemediteerd, hoeveel bladzijden ik heb gelezen of hoeveel wijze quotes ik uit mijn hoofd ken.

Toch maken velen van ons er een sport van…
* Om minder vaak per dag te eten. En zich daarmee te trainen om minder afhankelijk te zijn van de wereld om hun heen.
* Om extreem vermogen op te bouwen. Om zo zelfvoorzienend te worden, en daarmee op het ergste voorbereid.
* Om het tafellaken dat we trauma noemen steeds verder glad te strijken. Omdat we geloven dat alleen een ongekreukt tafellaken waardig genoeg is om aan te dineren met degene die we lief hebben.

We wachten – soms wel ons hele leven – met leven. Tot die spreekwoordelijke 31 februari. Waarop we geheel persoonlijk ontwikkeld mogen starten met leven. En daarmee met verbinden.

Wie enkel bezig is met persoonlijke ontwikkeling wordt vaak eigenaardig. En leeft dan voor z’n eigen, al lijkt dat soms best aardig.

Want werkelijk geluk ervaar je enkel wanneer je het deelt. Omdat leven doorgeven is. En omdat liefde zich wil uitbreiden.

Dus repareer alleen je auto wanneer hij stuk is. En doe het omdat je deel wil kunnen nemen aan het verkeer. Want het doel is nooit persoonlijke ontwikkeling geweest. Het doel was altijd gezamenlijke verbinding.

Niet voor niets dat Boeddha het geluk vond, toen hij zich na zeven weken eenzaam vasten overgaf. En toegaf dat hij afhankelijk was van die hand vol verse rijst.

Juist in onze imperfecties ontstaat de verbinding, authenticiteit en waarheid. En juist in interactie met de ander leren we onszelf kennen.

Dus stap van zelf-hulp in samen-zijn. En als je dan toch persoonlijk wil ontwikkelen, kijk dan met welke persoon jij je kan verbinden. Zodat jullie je samen, persoonlijk kunnen ontwikkelen.

Salud,
Eddy