Wie zijn copy blijft houden, krijgt nooit goede copy.

Waarom spreken we wél van een writersblock, maar niet van een speakersblock of handclapblock? Spreken kunnen we altijd. Handjes klappen ook. Maar schrijven blijken we maar af en toe te kunnen.

Alhoewel… spreken vinden we wel moeilijk wanneer het wordt opgenomen. Dat zie ik terug in mijn podcast. Sommige gasten willen hun verhaal snoeihelder hebben voordatt ze durven deel te nemen.

Wanneer we gewoon spreken dan ontstaan en verdwijnen onze woorden in datzelfde moment. Okay, tenzij siri meeluistert… Maar als we worden opgenomen zijn we ‘voor eeuwig’ doomed. En daarmee willen we de kwaliteit van onze zegsels waarborgen.

En hoe behouden we die kwaliteit? In de regel vaak door onze muil te houden! Of we denken ultra goed na over wat we willen zeggen. En zo werkt het ook met schrijven. Zelfs na de uitvinding van de backspace denken we nog steeds dat ’t voor eeuwig is, en daarmee knetter goed moet zijn.

Dus waarom hebben we het niet over een speakers of handclapblock? Omdat we daar de kwaliteit niet van meten. We spreken gewoon of we klappen gewoon.

Eigenlijk spreken we dus niet van een writersblock. We spreken van een perfectionismeblock. Omdat we bang zijn informatie te materialiseren, te vereeuwigen en terug te kunnen zien.

En dat is een probleem. Want juist door meer te schrijven ga je beter schrijven. Want kwantiteit vormt kwaliteit.

Dus ruil dat writersblok voor een bloknoot. Want zolang jij je copy blijft houden, krijg je nooit goede copy.

Maarre Eddy, staat deze post niet haaks op de vorige post? Ehm. In zekere Zin… En over Zinnen gesproken. Heb je mijn boekje over Zinnen al gratis gedownload in mijn bio? Nee? Het is een vrij Zinnig boekje kan ik je vertellen…

Arrivederci,
Eddy