Wie te snel begint wordt nooit helemaal het einde.

Ik denk dat het een uur of 4 was op een zonovergoten zaterdag 18 juli, waarop het totaal mis ging.

De aarde werd getroffen door een rotsblok uit de ruimte, van zo’n tien kilometer doorsnee. Het gevaarte sloeg in met de kracht van miljoenen atoombommen en liet een krater ­achter van 300 kilometer breed. ­Megatonnen gruis en gesteente spoten de lucht in, verspreidden zich over de ­atmosfeer en verduisterden de aarde.

En zo kwam iedereen die middag aan zijn einde. Uiteraard bedoel ik zaterdag 18 juli, 66 miljoen jaar geleden.

Daarna is dat niet één keer meer voorgekomen. Wat niet? Zo’n snelle totaalverandering! Alle veranderingen die op dat rotsblok volgden ontstonden beetje bij beetje:

• Aan de historische 5 vluchtoefeningen van Epke Zonderland gingen er 50.000 vooraf.
• Aan de succesvolle 900 draai van skater Tony Hawk gingen 900 vallen vooraf.
• En zelfs aan die tenenkrommende penalty van Seedorf in ’96 gingen tig rake schoten vooraf. #huh

En daarmee moeten we aanvaarden dat succes druppeltje voor druppeltje komt, en bijna nooit als een tsunami. En als het wel als een tsunami komt, dan verzuipen we er ook meteen weer in.

Dus waar de meesten wakker willen blijven voor ‘overnight succes’ zou ik kiezen voor nachtrust.

Zodat je morgen stapje voor stapje, druppel voor druppel en woordje voor woordje werkt aan een verhaal met net zoveel impact als die middag van 18 juli, 66 miljoen jaar geleden.

Benediximus,
Eddy