Wie niet koppie onder wil gaan, moet zijn copy boven water houden.

Kraakhelder was het water. Doordringend was de zon. Adembenemend was de school vissen. Ook letterlijk. Want het enige dat ons op dat moment anders maakte dan de stroom vissen was ons snorkel masker. Met daarmee een beperkte hoeveelheid lucht.

Door de maskers konden we niet praten. Voor wat we zagen hadden we geen woorden. Een simpel handgebaar was niet meer dan een vingerwijzing naar wat we ervoeren. We voelden ons als een vis in het water.

Een korte ervaring die nog lang na zou galmen. Met name om wat er daarna gebeurde. Toen letterlijk en figuurlijk het tij keerde.

Kleine golven werden grote golven. Lichte inspanning werd lucht happen. En hoe dichter we bij de kust kwamen, hoe groter de plotselinge rotsen onder water waren. Stenen die als een steen op de maag vielen, wanneer de inmiddels hevige stroming ons met ons hele lichaam katapulteerde op de stenen die daar al duizenden jaren rotsvast lagen.

Klappen die schrammen opleverden. Kreunen die even slikken waren. Immens zout water. Niet van tranen, wel van golven. Want voor huilen was geen tijd. Met een duim omlaag gebaarde ik dat het niet meer zo goed ging. Waarop hij probeerde terug te zwaaien.

Totdat diezelfde golf ons thuis bracht. Naar de kust. Naar het land. Naar de rust.

Als ondernemer verdrinken we soms ook. In de verhalen. De verslagen. De ongekende stroom van content die ons paralyseert wanneer we niets vermoedend onze telefoon pakken. Omdat we dachten dat we even dat ene bericht moesten beantwoorden.

Iemand aan de kust kan helder nadenken. Iemand die verdrinkt in een golf van content is op zoek naar een lifesaver. Korte zinnen zijn de lifesaver in toestroom van verlammende informatie.

Dus trek jij ‘m aan? Of trek je het je allemaal niet aan?

Salud,
Eddy