Wie door wil breken, moet meebuigen.

Dear diary,
Op dit moment zet ik – op wat voor jou bladzijde 58 is – mijn gedachten uiteen. Met een Parker pen van bladgoud. Lekker duur, zodat ik mijn pen niet meer zomaar weggeef aan iemand die mij lief aankijkt.

En terwijl ik rustig verder schrijf woedt het virus.

Daardoor verliest een vriendin van mij – totaal onverwacht – haar baan. Daardoor verliest een oud leraar van mij – totaal onverwacht – zijn gezondheid. En daardoor verliezen enkelen van mijn intimi – totaal onverwacht – hun geloof in de overheid.

En wij allemaal nemen – totaal onverwacht – afscheid van het lineaire leven.

Het leven waarvan je zeker wist dat je volgend jaar op vakantie kon. Het leven waarvan je zeker wist dat je volgende maand naar de kroeg kon. Het leven waarvan je zeker wist dat een goed vandaag een geweldig morgen zou veroorzaken.

Een lineaire wereld,

Waarin ooit meer mensen samenwoonden dan alleen.
Waarin ooit een baan een mensenleven duurden.
Waarin ooit het gebruik van alcohol illegaal was. #truestory

Waardoor de sterkste levenshouding een soepele levenshouding is. En het krachtigste verhaal een verhaal van kwetsbaarheid.

Zoals de vleugel van een vliegtuig. Die door de turbulentie alle kanten op wappert. Maar daarmee sterker is dan de vleugels van het hardste hout. Dat onmiddellijk zou breken na die ene windvlaag die ons ooit, in die herfst van 2020 de lineaire tijd afnam.

Salud,
Eddy