Wanneer je kruis te groot is gaan je relaties eraan.

In Israël woonde een gelovige Christen. Dagelijks liep hij vanuit zijn dorp naar Jezuzalem. En dagelijks liep hij langs de ramen van vriendelijke gezinnetjes. Hij zwaaide dan naar ze met zijn linkerhand. Terwijl hij met zijn andere hand het kruis droeg.

Hoe geloviger hij werd, hoe groter het kruis werd dat hij droeg. Totdat hij op een dag twee handen nodig had om het houten kruis mee te dragen. Vanaf dat moment zat zwaaien naar zijn dorpsgenoten er niet meer in.

En zo werd zijn passie zijn pijn. Passie was niet voor niets het Latijnse woord voor lijden. Was dit dan the Passion of the Christ? Langzaamaan raakte hij steeds meer uit verbinding met de mensen om hem heen.

Velen van ons dragen ook zo’n kruis. Een zelfgekozen lijden. Wellicht omdat we geleerd hebben dat pijn fijn is. Want als we als kind ziek waren mochten we thuisblijven. Waardoor we ervoor beloond leken te worden. En als we een verdrietig verhaal vertelden op Socialmedia, dan kregen we het meeste likes.

Ik geloof niet dat meer lijden altijd tot meer lol leidt. There is no purpose in pain. Zegt een Cursus in Wonderen niet voor niets.

Dus neem afscheid van de spullen die je niet gebruikt. Voordat ze jou gaan gebruiken.

Neem afscheid van de mensen die je niet dienen. Voordat je niets anders meer bent dan hun dienaar.

En neem afscheid van alle woorden, die tussen jou en je waarheid instaan.

Want hoe meer je toevoegt, hoe minder waarde er overblijft. En hoe meer je weghaalt, hoe meer je in waarde overstijgt.

Salud,
Eddy