De hele waarheid heeft aan een half woord niet genoeg.

We noemen geluid geluid.
Terwijl geluid natuurkundig gezien een afwisseling is tussen geluid en stilte die daartussen zit.

We noemen een golf een golf.
Terwijl een golf ontstaat door de afwisseling tussen een golf afgewisseld met kalm water.

We noemen een munt een munt.
Terwijl een munt geen bestaansrecht heeft zonder de kop aan de andere zijde.

Waarom doen we dat? Waarom benoemen we telkens één kan van het geheel en niet het totaalaspect?

Wat expliciet als verdeeld gezien kan worden is impliciet altijd één. Rijkdom kan niet bestaan zonder armoede. Angst niet zonder liefde. En tekst niet zonder de witruimte tussen de woorden in.

Wanneer we geloven in afgescheidenheid, dan wordt het leven ineens heel serieus. We zijn dan succesvol of onsuccesvol. Alleen of samen. Gezond of ongezond.

Wat zou er gebeuren als we in onze gedachten en woorden meer zouden uitgaan van eenheid? Omdat het één nooit kan bestaan zonder het ander?

Veel van mijn slogans zoeken die eenheid op binnen de dualiteit die tekst met zich meebrengt:

‘Als je alleen bent, dan valt alles samen.’ Maakte ik ooit voor Eelco de Boer.

‘Een man die zijn bestemming weet, kan thuiskomen.’
Maakte ik ooit voor Tobias Mol.

En wat is bij jou die ene allesomvattende zin?

Salud,
Eddy