Nog even sta ik stil. Mijn gordel zit al vast. Als ik luister. Naar een stuk van Fauré. Van een live avondconcert op de locale radio.
Dan rijd ik achteruit uit. De dorpsweg op. Omringd door dwarrelende bladeren. Op de eerste herfstavond waarop het donker is voor ik buiten ben geweest. Ik zet de radio wat harder om het geluid van mijn brommende motor te overstijgen.
Opeens hoor ik geruis. Iets later een doffe trancebeat, die dwars door het laatste beetje cello geluid klinkt. Nog een kilometer later hoor ik helemaal geen cello’s meer.
Een verzekering reclame concurreert met rapper boef terwijl ik in de verte nog een stukje weerbericht mee krijg. Dan zet ik de radio uit. En zet mijn rit in stilte voort.
Diezelfde avond parkeer ik mijn auto weer. Ik zet de radio aan en blijf nog vijf minuten in mijn auto luisteren.
Het volume stond nog even hard als tijdens het rijden. Hard genoeg blijkbaar, voor een oude man die naast mijn raam kwam staan. Enthousiast benoemde hij welk stuk er werd afgespeeld.
Toen de man weg was kreeg ik een mooi inzicht…
We kunnen als mens of ondernemer kiezen:
* Duwen we ons gaspedaal omlaag waardoor we steeds een ander geluid uitzenden?
* Of draaien we ons volume omhoog waardoor we ons eigen geluid hoorbaar kunnen maken voor gelijkstemmenden?
Velen van ons zijn geneigd om ons telkens te verplaatsen. Waardoor we steeds een ander signaal uitzenden. Waardoor we nergens om gehonoreerd worden.
Een enkeling blijft staan. Neemt positie in. Laat zijn mooiste geluid klinken. Laat zijn hart zingen, en wordt gehoord.
Salud,
Eddy
