Je loopt door het centrum van Rome. Want je bent eindelijk weer eens even lekker weg. Opeens zie je een poster. Of eigenlijk… je ziet alleen een woord op die poster. Onmiddellijk verandert je mood. Want dat woord brengt je in contact met een pijnlijke gebeurtenis. Je besluit het delen met je partner, die bevestigd dat die gebeurtenis nooit had mogen plaatsvinden. En toch is die gebeurtenis – wat er toen ook plaats vond – noch slecht noch goed.
Soms helpt het om in te zien dat een herinnering slechts een gedachte is. En daarmee een constructie van ons hoofd. Studie laat zien dat het verhaaltje dat wij later op een gebeurtenis plakken zelden waar is. Lees maar even mee…
Toen een groep studenten in dertig seconden een moeilijke gebeurtenis mocht delen kwam er bij ieder persoon een geloofwaardig en pijnlijk verhaal naar buiten.
Maar toen ze het verhaal vijf minuten later nog eens mochten delen bleek de tweede versie anders dan de eerste. Tot aan twee weken later, waarna de nieuwe verhaaltjes nauwelijks nog raakvlak hadden met de eerste keer dat ze het verteld hadden. Toch geloofde de studenten nog heilig dat hun verhaal overeenstemde met de daadwerkelijke gebeurtenis.
Zodra een moment voorbij is, dan komt dat moment ook nooit meer terug in de vorm van een herinnering. Kortom… hoe meer oude verhalen we vertellen, hoe minder waarheid we in het nu tegenkomen.
Daarom zegt het soms meer om simpel te zeggen wat je nu denkt. En hoe jij je nu voelt. Wat ik nu denk? Ik denk nu aan mijn ademsessie van net. Hoe ik mij nu voel? Wel rustig. En waar denk jij nu aan? En hoe voel jij je nu?
Salud,
Eddy
