Steeds als ik op verkenning ging. Naar buiten ging. Op retraite ging. Dan ging ik het huis uit. Het huis uit om thuis te komen. Om telkens opnieuw – en tevens als vanouds – te horen dat ik al oké was. Dat het goed was. Dat ik zelfs schaamteloos, mezelf mocht zijn. Net zoals de dames voor mij. De heren naast mij, en de begeleiding achter mij. Ook zij moesten zeker niet vergeten wat vaker – eenvoudigweg – zichzelf te zijn.
En zo ging ik naar huis. Elke keer opnieuw. Nadat ik weer even thuis was gekomen. Maar bijna elke keer. Opnieuw. Gaf ik niet thuis. Wou ik het huis uit. Zocht ik – tegen beter weten in – naar iedere plek. Verder van mij weg. En verreweg de weg die mij hielp mezelf te zijn of mijzelf te ervaren.
Liever dan mezelf zijn. Of in stilte in die lege kamer zijn, draaide ik te harde muziek. Speelde ik YouTube uit. Belde ik die ene vriend. Ging ik – soms zelfs zonder te hebben gekookt – de stad in.
Want de meesten van ons willen meer onszelf zijn. Maar de meesten onder ons vinden het moeilijk om alleen met ons-zelf te zijn.
Deze zomer leerde ik om vaker alleen met mezelf te zijn. En om alleen te blijven, zelfs als dingen er niet mochten zijn. En af en toe – in dat alleen zijn – viel alles samen. En daar waar alles samenvalt, zo leerde ik in de zweethut, vallen al jouw problemen weg.
“Because, all of humanity’s problems stem from man’s inability to sit quietly in a room alone.” ~ Blaise Pascal
Salut,
Eddy
