Jarenlang werd ik gedragen door een vraag.
Die mij naast de mannen bracht die ertoe deden.
Die ervoor zorgde dat ik van haar mijn eerste kus kreeg.
Het bracht me dicht bij de buitenstaanders.
Naar hen die vrijer leken dan ikzelf.
Die vraag bracht mij binnen, aan tafel bij mijn idolen.
Resulteerden in Duvel biertjes, thuis bij de manager van Marilyn Manson.
Werd een podcast met Wim Hof in het Vondelpark.
En intense liefdesrelaties.
Want de vraag was hoe ik over kwam.
Of er wel oor voor voor mij was. Of ik gezien werd.
Of ik, of het, er gewoon mocht zijn.
En zo leerde ik, dat mijn gave ook een opgave was.
Dat die vraag mij droeg, en vaak doorsloeg.
Ik was zo goed in dat opvallen. Het overkomen.
Van presenteren.
Tot etaleren.
Dat ik haast vergat dat een etalage voor een winkel staat.
Dat wat er in die winkel ligt, en wie er in die winkel staat.
Hetgeen is. Waar het werkelijk om gaat.
Het mensen helpen presenteren.
Het talent voor etaleren.
Dat hoef ik van mezelf niet af te leren.
Maar ik doe wel een stap over de drempel.
Een stap, in de wereld van meesterschap.
Een reis naar het morgenland.
