Als je roeping je roept
Je kijkt vooruit. Met je blik op oneindig. Op een balkon. In het bos. Met je badjas. Terwijl de zon opkomt. Terwijl de bergen uitklimmen boven wolken die de vorm aannemen van pure onschuld.
En dan blijkt het bos je te roepen. Letterlijk. Een merel zingt haar mooiste lied. Ze vraagt je wakker te worden. De wereld in te gaan. Een geluid van vitaliteit. Van een nieuwe dag. En van de start van de lente. Een merel roept je om je functie te vervullen. Om op te lossen in het geheel.
Maar dan blijkt je thuis je te roepen. Letterlijk. Je liefste slaat de gong. Ze vraagt je om bij jezelf naar binnen te gaan. Om te Helen. Om jezelf te ontmoeten in die onderlaag. Een gong roept je om naar de essentie te gaan. Om te landen. Om op te lossen in het geheel.
Beide geluiden roepen je. En raken je in je kern. En wat je ook doet. Het vraagt moed. Want je zult je helemaal moeten geven. Waardoor je jezelf volledig lijkt te verliezen.
Dus luisteren we maar die bel, die ons vraagt naar binnen te gaan? Of naar die merel, die ons vraagt naar buiten te gaan?
Gaan we studeren? Of gaan we werk verrichten? Gaan we mediteren? Of gaan we kickboksen? Hebben we weerbaarheid nodig? Of mogen we juist meer verzachten? Mogen we liever communiceren? Of juist duidelijker?
Misschien hoeven we niet te kiezen. En mogen we binnenwerk doen, terwijl we ons boekje te buiten gaan. En mogen we naar buiten gaan. En handelen vanuit ons diepste binnenste.
De gong en de merel roepen je. Je mag ze volledig vastpakken. En je-zelf er volledig in verliezen.
Salud,
Eddy
