Waarom jouw lievelingsboek met geen pen te beschrijven is.

Waarom is het zo lastig om dat wat te lezen, ook daadwerkelijk te leven?

Omdat een boek een spiegel is voor de plek die je op dit moment in neemt. Toen ik een aantal jaar geleden op retraite was in Zweden zei de groepsleider dat je enkel kunt lezen wat je eigenlijk al wist.

Alles wat je (nog) niet bent, kun je ook niet vertalen naar je dagelijkse realiteit. En daarmee helpt een boek je met name om meer te gaan doen wie je bent, of wie je altijd al was.

De boeken die mij het meeste hebben gedaan zijn daarom ook niet bij uitstek boeken rondom positionering of copywriting.

Het zijn de boeken waarin ik mezelf en mijn proces terugzie. En doordat die boeken zo dicht bij mij staan deel ik ze niet zo snel met anderen. Het boek dat op dit moment het meeste voor mij betekent doe ik daarom nog even niet uit de boeken.

Drie andere boeken die ik wel wil delen zijn Synchroniciteit, Jonathan Livingston Seagull en de Terugkeer van de Koning. Alledrie geen ‘how to’ zelfhulpboeken, maar kleurrijke verhalen met een duidelijke levensles.

Welke boeken zijn er voor jou met geen pen te beschrijven? En waarmee durf je wel buiten je boekje te gaan?