Met minder toetsen speelt er meer.

Het regende. Het was 24 januari 1975, en Keith Jarret bewoog zich onuitgeslapen richting het opera gebouw van Keulen.

Oja. Hij moest ook nog eten waardoor hij te laat kwam. En dat terwijl het zijn grootste concert ooit moest worden. Keith was een jazz pianist en tevens een introverte perfectionist.

Eenmaal aangekomen zakte de moed hem verder in de schoenen. Want in plaats van een concert piano stond er een kleine bösendorfer repetitie piano klaar. Bovendien had deze piano een andere toonsoort.

Keith keerde het concert onmiddellijk de rug toe. En terwijl technici 5 uur lang wanhopig probeerden om de piano te stemmen nam Keith de benen naar zijn auto waar hij zich opsloot met een sigaret.

Inmiddels liep de zaal vol. En Keith zat nog steeds in zijn auto. Net zolang totdat de jonge Vera Brandes in haar jurkje door de regen naar zijn auto liep.

‘Alleen voor jou.’ Zei Keith. En teleurgesteld en onzeker dat hij was begon Keith voor een volle zaal te spelen.

Hij speelde staand. Want enkel door hard aan te slaan kon hij genoeg volume maken om de mensen op het balkon te bereiken.

Hij speelde alleen op het middenstuk. Om te voorkomen dat de valse toetsen aan de zijkant te horen waren.

En hij speelde de schaamte voorbij. Hij had niets te verliezen en tevens een geldig excuus om matig te presteren.

Wat er daarna gebeurde ging letterlijk en figuurlijk de geschiedenisboeken in. De opname van het concert werd uitgebracht als album. Het werd het best verkochte piano album aller tijden met 3,5 miljoen verkopen.

Keith leerde ons dat niet saaiheid maar alertheid ons creatief maakt. En dat juist in de beperking de mogelijkheid zit. Dus geef jezelf kaders. En maak jezelf vrij.

Want met minder toetsen speelt er meer. En met minder volume wordt er beter geluisterd.

En met minder woorden creëer je meer waarde.

Salud,
Eddy