Met een bord voor mijn kop verliet ik de horeca.

Ik was 21 toen ik voor het eerst naar de kamer van koophandel ging. Stoer? Niet echt.

Of echt niet, beter gezegd.

Waar de meesten het eng vonden om voor zichzelf te beginnen, was ik bang om voor een baas te gaan werken.

In loondienst zou ik onmiddellijk ontslagen worden, dacht ik. En daar had ik ook alle reden toe.

Drie jaar eerder ging het in loondienst namelijk volledig mis.

In de bediening nog wel. Ik vergat complete bestellingen. Vervolgens gaf ik in de keuken ‘bij benadering’ door wat iemand besteld had.

Niet snel daarna ging dan de keukenbel. Waarop ik borden uitserveerde met ‘iets dat niemand had besteld.’

Vervolgens at ik – nadat de klant opnieuw had besteld – het niet bestelde zelf maar op. Zonde om weg te gooien dacht ik. Was ook echt zo, vond ik.

En zo at ik in die eerste twee weken meer dan mijn gasten. Maar goed. Ik liep ook dubbele rondes, aangezien ik voor iedere klant twee keer liep.

Na twee weken kreeg ik een vervroegd functioneringsgesprek. Het duurde 5 minuten en bestond hoofdzakelijk uit een laatste waarschuwing.

Afsluitend vroeg ik. ‘Als ik zo tegenval, waarom ben ik dan überhaupt aangenomen?’

Omdat je ‘Buitengewoon Binnenkwam in het sollicitatiegesprek.’

Zo leerde ik – connecting the dots in the end – dat ik beter met woorden dan met borden was.

En? Heb jij ook een carrière die je niet had besteld?

Salud,
Eddy