Met mijn blik op oneindig staarde ik naar de horizon van de eindeloze zee.
Een kort maar eindeloos moment waarin er helemaal niets gebeurde.
Niets. En tegelijkertijd alles.
Alles wat er nodig was om even 1 te zijn. Om even alleen te zijn. Om te voelen wat het was al één te zijn.
Totdat er twee mensen voorbij liepen. Ze spraken luid en veel. En toch schoten woorden tekort. Veel woorden die lieten zien dat er weinig ruimte voor elkaar was.
Waarop er opnieuw twee mensen voorbij liepen. Ze spraken zacht. Met weinig woorden. Weinig woorden die genoeg waren. Om hun vriendschap met elkaar te eren.
Waarop er ook nu, twee mensen voorbij liepen. Ze zeiden niets. Geen woord. Omdat er voor hun liefde geen woorden nodig waren. Ware liefde. Zij hadden er geen woorden voor.
Soms hebben we niets nodig om dat te ervaren wat alles omvattend is. Soms hebben we stilte nodig om gehoor te geven aan ons ware geluid.
Salut,
Eddy
