Waarom ik niet meer vertrouw op mijn zelfvertrouwen.

Alsof het mij een kick gaf. Mensen adviseren, inspireren of zelfs confronteren met onderwerpen waar ik zelf nauwelijks ervaring mee had.

Ik zie mezelf nog opstaan in een vergadering bij Milieudefensie, tijdens een lezing bij Sony en bij een workshop die ik gaf aan Michael van Praag van de KNVB.

Toch bleken ze vaak naar mij te luisteren. Of ze toonden in ieder geval het respect om zich te verdiepen in de bijdrage die ik in de groep leverde.

Vaak had ik nauwelijks zicht op wat ik wilde zeggen. Net zoals nu trouwens. Nu ik dit schrijf. Nu ik naar schatting honderden mensen hun aandacht vraag tussen alle bedrijven door. Met een tekst die ter plekke bij me opkomt.

Toen was ik halverwege de twintig en tevens de jongste aan tafel bij die belangrijke vergadering. Waarom gaven ze mij het vertrouwen? Het vertrouwen dat ik op dat moment nog niet eens in mezelf had?

Ik geloof dat zelfvertrouwen geen voorwaarde is om jezelf te mogen laten horen. Zelfs ervaring lijkt geen vereiste.

Want je bijdrage is iets wat je al bij je draagt. En je meerwaarde kan pas groeien, als je meer van je waarde gaat delen.

Daarom is een moeder zonder vertrouwen en ervaring al van meerwaarde voor een baby. Daarom kan een vriend zonder coach ervaring jouw hart lichten.

En daarom mag ook jij – zonder geloof in jezelf – erin geloven dat er mensen zijn die nu al op je staan te wachten. Dus waar wacht je nog op?

Salud,
Eddy