Daar sta ik. In het ov. Alleen. Samen met 896 anderen. In een trein die voor 127% bezet is.
Daar lig ik. Met mijn iPhone op Insta. Alleen. Samen met 3.1 miljoen anderen. Op een netwerk dat staat voor menselijke interactie.
Daar zit ik. In een coworking place. Alleen. Samen met 200 anderen. In een Seats 2 Meet die jou en mij wil laten samenwerken.
Daar maak ik een verhaal. Alleen. Samen met jou. Over een wereld waarin we de verbinding zijn verloren, omdat we zo hard op zoek waren naar connectie.
En dan ineens zeg je Sawubona. Een Afrikaanse begroeting. Die verder reikt dan een Nederlands gedag.
Ik kijk je aan, maar jij ziet mij. Je ziet mijn ouders & mijn grootouders. Je ziet mijn angsten & verlangens. Mijn kracht & mijn onzekerheid. Want je ziet dat ik gezien wil worden.
Jij bent belangrijk voor mij. Omdat mijn oog zichzelf niet kan zien. Omdat ik een vis ben die niet weet wat water is, en omdat ik wat meer kan zijn, door jou, die mij kan zien.
Want als we samen bewuster gaan zien. Dan kunnen we samen wat bewuster zijn. En als dat moet, dan zelfs in een overvolle trein.
Eddy
