Volg je gevoel, en voel de gevolgen.

Het was mijn eerste run sinds de wedstrijd van een half jaar geleden. Een ochtendrun rondom de hunebedden in Drenthe op een mistige ochtend. En meteen een kleine 10 kilometer voluit.

In diezelfde week was ik voor mijzelf begonnen, moest ik verhuizen naar een andere stad en heb ik veel nieuwe aanvragen gekregen.

Stress, tijdsdruk en een gebrek aan training waren mijn fundament. En oja. Ik was deze vakantie al mijn t-shirts vergeten. En mijn hardloop schoenen zaten al in een verhuisdoos.

Toch besloot ik te gaan. De mist in. Letterlijk. En mijn gevoel zei me dat ik ook figuurlijk de mist in zou gaan.

Ik nam de benen de Drentse bossen in, samen met de man die bijna 5000 km per jaar rent. En dat op zijn 65e. Deze veteraan heet André. Hij is mijn vader.

Net zoals alles is in deze periode in mijn leven is dit een weloverwogen keuze. Ik moet wel. Want niemand anders dan ikzelf is verantwoordelijk voor mijn geld, mijn business en mijn mentale gezondheid.

En juist daardoor volg ik niet meer altijd mijn gevoel, maar mijn verstand, in lijn met een hoger doel. Want mijn gevoel wil hannesen, hangen en hopen. In die zin ben ik net een mens. Een wezen dat van nature lui is.

Ik leerde dat je soms wat meer je verstand mag volgen. Succes is doorgaan wanneer het niet goed voelt, en niet mislopen omdat je even wat mist ziet.

Mits je dat doet in lijn met je missie. Anders is het weer een misser. Dus laten we wat vaker de mist in gaan, om te voorkomen dat we de mist in gaan.